هنگامی که دوربین عکاسی ، و بعد تر فیلمبرداری اختراع شد...عده ای با فرار از واقعیت عینی ،به دنبال کشف صورتهای جدیدی از اوهام و تخیلات خود روی به هنر آبستره (انتزاعی) آوردند.چون دیگر دوربین عکاسی کار آنها را در بازنمایی دنیای بیرون به نحو احسن انجام می داد. در این میان اما عده ای دیگر دوربین را و بعدتر دوربین فیلمبرداری را انتخاب کردند...چون چیزی که ازآن بیرون می آمد به شدت به واقیعت نزدیک بود!
تهران یه جایی اون پایین هاست.بالای این گنبد دودی چیزی جز سکوت نیست.اگر اشتباه نکنم این عکس رو از تپه نورالشهدا گرفتیم.نفس کشیدن برامون سخت بود.عادت این همه هوای تمییز رو نداشتیم
قبل از هر چیز باید بگم با توجه به قالب این نوشتار که یادداشته من خودم رو ملزم به آکادمیک صحبت کردن نمیدونم(خیلی هم بلد نیستم البته) و ترجیح هم میدم حتی مهاوره هم بنویسم.در ضمن تو نوشته های من پرانتز زیاد هست. میتونم بهتون قول بدم اگر نخونیدشون چیز زیادی رو از دست نمیدید. پس اگر اذیت شدید ردشون کنید!و در آخر اینکه هدفم فقط ایجاد چند دروازه جدید برای فکر کردن هست.