دیدآرت

۸ مطلب در شهریور ۱۳۹۲ ثبت شده است

حدیث، حدیث فوق العاده ای بود. همراه حسین سخا، تصمیم گرفتیم برای این جمعه چند پیکسل کتاب این پوستر رو اجرا کنیم.

این متن ادامه داره...

غربی ها خوب یادگرفتن که دانش خودشون رو با هم به اشتراک بگذارن. به این نتیجه رسیدن که با این کار، حوزه ای که در اون فعالیت می کنند رشد می کنه و از قِبَل اون خودشون هم رشد می کنن.
اما متاسفانه ما به دلایلی این طور نیستیم. گاهی ترس اینو داریم که مثلا با یاد دادن چیزی به کسی ممکنه اون از ما جلو بزنه. گاهی وقتی به کسی چیزی یاد می دیم از طرف مقابل متوقع می شیم. و گاهی هم اسیر تعصبات الکی هستیم.
رفیقی رو بیاد دارم که در خلوت از داشته های علمیش می گفت و با پوزخندی به من با لحنی شاید متکبرانه(البته این حس من بود. اصل حسش رو الله اعلم!)می گفت:" ..من اینا رو که نمیام به بچه ها بگم که"...طفلک خیال می کرد که این علم رو فقط اون داره. نمی دونست که باید مثل رودخونه جاری باشه تا همیشه باشه. که اگر این طور نباشه می گنده
خوبه که این حسنه رو -بر خلاف غربی ها که خیلی سود انگارانه بهش نگاه می کنن- با این رویکرد پیش بگیریم که که اگر من نوعی دست یکی که پایین تر از خودم هست رو بگیرم، اونی که اون بالاست قطعا دست منو می گیره.
خیلی خوب می شه دوستانی که این متن رو میخونن،در هر جائی که هستن سعی کنن به اطرافیانشون اضافه کنن. و شک نداشته باشن که این کار قطعا باعث زیاد شدن خودشون می شه. هر چند ممکنه با سختی هایی هم روبرو بشن که به قول جناب لقمان: فراموش کن خوبی که در حق دیگران می کنی و بدی ای که در حقت می کنند.
در همین راستا ان شاءالله پست بعدی با این خواهد بود:چگونه هنرمند شدن و از این جور حرف ها

این مطلب قبل تر تو یانون دیزاین منتشر شده. دوستانی که تو زمینه هنر، کتاب می شناسن،خوبه که به این آدرس برن و معرفی کنن.

شک ندارم چالش با این کتاب برای اهل هنر، از عنوان روی جلد شروع می شود: "دستور العمل های فیل آبی برای ایده یابی". به همین جهت بد ندیدم این یادداشت را با متنی که خود نویسنده در انتهای کتاب آورده شروع کنم:

"از هم اکنون برخی از واکنش ها در قبال موضوع کتاب حاضر را پیش بینی می کنم!

این چند روز درگیر تعمیرات خونه بودیم. سرویس بهداشتی آب پس می داد و می ریخت تو پارکینک. چاره ای جز تعمیرات نبود. زنگ زدیم به یکی از این تعمیراتی ها تا بیان و کنتراتی کار رو جمع و جور کنن.

یکی از کارگرا اسمش قاسم بود. قاسم تقریبا عمله گروه بود. یعنی کار دیگه ای از دستش بر نمی اومد. سر صحبت رو که باهاش باز کردم فهمیدم

شاید این مطلب قسمت دوم پست قبلی باشه...شاید هم نه!

دیروز تو تشییع پیکر شهدا اتفاقی یک از رفقا رو دیدم. طبق معمول این روز ها بحثمون کشید به سوریه و آخرالزمان و غیره...رفیق شفیق ما از کارهایی که داشت انجام می داد می گفت. منتها نه از جنس کارهایی  که این روزها مد شده. با شعف خاصی می گفت که داریم زبان انگلیسی با بچه ها کار  می کنیم و ایشالا بعدش فلان زبان و علی آخر...

یادم هست قبل تر ها که با رفقا  گعده می گرفتیم، توی یه فضای رویایی با خودمون می گفتیم که ظهور اتفاق می افته و بی خیال همه چی می شیم و می ریم و می جنگیم و شهید می شیم. و کلی خوشحال بودیم برای خودمون. راستش داشتیم از اوضاعی که جنم تغییر دادنش رو نداشتیم به بهونه شهادت فرار می کردیم. می گفتیم خب بذار ما شهید بشیم یه عده دیگه میان این گندهای چند هزار ساله بنی بشر رو

اولین مسابقه یانون دیزاین

دوستانی که دستی در طراحی دارن،حتی اونایی که دستی ندارن و فقط علاقه دارن میتونن تو این مسابقه شرکت کنن

 متن اطلاعیه رو می تونید از اینجا بخونین.

به نظرم اینجور حرکت ها خیلی بهتر از اینه که فقط بشینیم و آسیب شناسی بکنیم و غر بزنیم. می دونین احساس می کنم با این جور مسابقه ها مرد از نامرد (تو حوزه هنر و رسانه!) مشخص می شه.یعنی اینکه اونایی که فقط ور می زنن و کاری نمی کنن تابلو می شن.

به نظرم امتی که افقی ملموس نداشته باشه برای آینده خودش، راحت اسیر هر چیز جدید و وارداتی می شه. اگر ما برای خودمون طرح و نقشه ای نداشته باشیم، ناگزیریم که تو طرح بقیه بازی کنیم. و باید بدونیم که خود ما هستیم که به آینده فرم میدیم. نه فرشته ای از آسمون میاد برای کمک نه یه سوپر قهرمان. خودمون هستیم و خودمون
بسم الله...

دیروز بالاخره تونستیم قله کلکچال رو فتح کنیم. نکته جالب تو فتح یه قله اینه که