بچه که بودم وقتی توی یه جایی حوصله ام سر می رفت و هیج امکانی برای سرگرم شدن نداشتم(مثل مهمونی های الکی آدم بزرگا و ...) ،همون جا که نشسته بودم با خودم می گفتم الان اگر من فلان جای اتاف،مثلا کنار لامپ بودم اتاق رو چطوری می دیدم؟ این اتفاق وقتی که تو ماشین بودم خیلی جذاب تر می شد. یه جورایی انگار داشتم از خودم بصورت آنی فیلمبرداری می کردم!
با این کار دهن آدم با استفاده از داده های تصویری اطراف،سعی می کنه اونا رو تو حالت جدید دوباره کنار هم بجینه. منتها بصورتی که سازمان اصلی اونا رو از بین نره.
یادم هست پروژه آخر درس درک و بیان محیط، طراحی یه شهر بود بر اساس ویژگی های مردمان اونها. یکی از بهترین پروژه ها بود. در طول اون پروژه ،زمان های زیادی در شهر خیالی پیاده روی می کردم و آروم آروم می ساختمش. به مردمانش سر میزدم.به بندرگاه می رفتم و یکی دوبار هم سری به قبرستون زدم. تجربه بی نظیری بود که ماحصلش شد چند صفحه سیاهی برای اخذ نمره!
به نظرم مواقع بی کاری و یا اون اوقتایی که تو مترو یا اتوبوس هستین و واقعا دیگه کاری از دستتون بر نمی آد( و حتی کتاب هم نمیتونین بخونین!!)،این کار رو انجام بدین!
کلی بهتون خوش می گذره و اتفاقات جدیدی براتون می افته...
