---------------------------------
پشت فرمان نشسته ام و منتظر سبز شدن چراغ ردیف سوم هستم. می دانم که نباید به جایگاه اول فکر کنم.
پیچ و خم های مسیر را در ذهنم مرور می کنم. دستانم را به فرمان می مالم...پدال نداشته ام را چک می کنم. پیست دیگر خالی از آدم شده.
قرمز- قرمز- سبز!
تقریبا عادت کرده ام که شروع سال را در مناطق جنگی باشم. امسال وقتی داشتیم وارد دو کوهه می شدیم، یکی از رفقا گفت اینجا چرا اینقدر رنگارنگ شده. راست می گفت بنده خدا، دوکوهه شبیه تفرجگاه های میان راهی شده بود.
جزء عادت هر سالم شده که عید رو و شروع سال جدید رو تو مناطق جنگی باشم. شاید این سالها سالهای آخری باشه که در راستای این عادتم دارم طی میکنم.ب ه دلایل شخصی و غیر شخصی. دلایل شخصیش که بماند اما غیر شخصیش رو چند تا از رفقا ذکر کردن در این جا و اون جا. امسال یه نمه حس و حال عکاسی نبود. برادر خوبم علی موحدی امسال کمکم کرد تو عکس گرفتن.
